تأثیر حفاظتی ویتامین C و کیتوزان بر پارامترهای بیوشیمیایی سلول‌های آبششی ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) در معرض پاراکوات

هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تجویز آنتی­اکسیدان­های نظیر ویتامین C و کیتوزان بر شاخص­های استرس اکسیداتیو در سلول­های آبشش ماهی­های در معرض پاراکوات است. در این آزمایش ماهی­ها به مدت 21 روز با جیره واجد کیتوزان (1000 میلی­گرم به ازای هر کیلوگرم غذا)، ویتامین C (1000 میلی­گرم به ازای هر کیلوگرم غذا) و ویتامین C همراه با کیتوزان تغذیه شدند و به‌طور هم‌زمان در معرض 02/0 میلی­گرم بر لیتر پاراکوات قرار گرفتند. در این آزمایش، شاخص­های استرس اکسیداتیو نظیر فعالیت آنزیم کاتالاز، آنتی­اکسیدان کل و مالون­دی آلدهید و پارامترهای بیوشیمیایی سلولی نظیر فعالیت آنزیم­های آسپارتات آمینوترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و لاکتات دهیدروژناز اندازه­گیری شد. سطح فعالیت آنزیم­های آسپارتات آمینوترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز، لاکتات دهیدروژناز و کاتالاز و همچنین سطح مالون دی­آلدهید در سلول­های آبششی ماهی­های در معرض پاراکوات به‌طور معنی­داری افزایش یافت. درحالی‌که سطح     آنتی­اکسیدان کل سلولی کاهش یافت. اگرچه تجویز ویتامین C، کیتوزان به ماهی­های در معرض پاراکوات سبب کاهش معنی­دار سطح فعالیت آنزیم لاکتات دهیدروژناز و کاتالاز، مالون دی­آلدهید در سلول­های آبششی گردید، اما سطح فعالیت این آنزیم در این ماهی­ها همچنین به‌طور معنی­داری بیشتر از گروه کنترل بود (05/ 0 P<). تجویز ویتامین C و کیتوزان تأثیر معنی­داری بر فعالیت آنزیم­های آسپارتات آمینوترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و سطح آنتی­اکسیدان کل نداشت. به دلیل بالا بودن سطح اکسیژن در بافت تنفسی ماهی­ها (آبشش)، سمیت پاراکوات ممکن است بسیار شدید باشد. نتایج این مطالعه نشان داد که تجویز آنتی­اکسیدان­های طبیعی نظیر ویتامین C و کیتوزان تأثیر جزئی بر پارامترهای بیوشیمیایی سلول­های آبششی دارد و نمی­تواند آن­ها را به سطح نرمال بازگرداند.